‘Picture this’: het is 20 mei 2023, we zijn vlakbij Alkmaar, de zon gaat bijna onder en in een schattig en romantisch restaurantje vieren ik en mijn vriend Koen (ondertussen mijn man) ons 6-jarig jubileum van onze relatie. Na iets teveel gangen met bijpassend wijnarrangement wordt het onderwerp ‘kinderen’ besproken en besluiten we ervoor te gaan, en ik probeer de ‘wat als?’ vragen in mijn hoofd te negeren. Dronken van de wijn fietsen we naar huis.

‘Fast forward’: het is 29 augustus 2023, we zijn in Alkmaar, en ik sluip heel zachtjes naar beneden met een zwangerschapstest in mijn hand. Mijn vriend slaapt, ik ben klaarwakker. Opnieuw spoken allerlei ‘wat als?’ vragen door mijn hoofd en opnieuw probeer ik ze te negeren. Zie je, weer negatief. Ik gooi de test woest aan de kant en ga met een kop thee op de bank zitten. Huh? Zie ik nou wel iets? Met mijn zaklamp probeer ik nog eens te kijken. Ik sprint naar boven, deze keer het tegenovergestelde van zachtjes, en schijn met mijn zaklamp op de test voor de nog half slapende ogen van mijn vriend.

9 maanden later: het is 30 april 2024, 18.04 uur, we zijn in het ziekenhuis in Alkmaar en ik hoor voor het eerst mijn baby huilen. Hij is er! Flip! Onze zoon. Ik ben vanaf nu voor altijd moeder. Dit is mijn kind hier op mijn borst. Ik maak een zacht ‘sssht’ geluid en fluister lieve woordjes tegen hem. Die avond maak ik een appberichtje dat we rondsturen naar onze familie en vrienden: ‘Flip is gezond geboren! Wij gaan nu eerst uitrusten.’ Ik ben moe en heb het gevoel wel een jaar te kunnen slapen.

Dit zijn een paar momentopnames uit mijn leven als moeder van Flip. Al vanaf jongs af aan weet ik wat ik het allerliefste wil worden: moeder. En sinds ik Koen heb leren kennen, weet ik dat hij de vader moet worden. Onze wens groeit en op die lenteavond in mei 2023 besluiten we ervoor te gaan. Ik zie nog wel wat bezwaren, maar Koen stelt mij gerust. Hand in hand fietsen we naar huis, ons grootse avontuur tegemoet, naïef en onbezorgd.